Our Earth is made up largely of minerals and so is clay. It should not be surprising to find out that the use of clay as medicine traces back to the dawn of civilization. Even animals instinctively use mud to ward off insects and bugs, protect themselves from excessive sun and to generally heal and protect their skin.
Clays and clay minerals have been mined since the Stone Age and have been used in beauty care for hundreds of years. Clays were used by Native Americans as a natural way to purify, soothe, and heal skin and wounds.
Clays have the ability to exfoliate, absorb excess oils, cleanse dirt and impurities and invigorate the skin.
Regular use of pure cosmetic clays can remove dead skin cells, remove debris and impurities from the pores, improve circulation and bring about a smooth healthy glow to the skin. When combined with water, clays can bind to impurities and eliminate them from the skin and hair.
What is Clay?
Clays are a soft, loose, earthy material mainly found in mineral clay deposits that lay on or just below the surface of the Earth. Clays have a very small particle size which is usually less than 2 micrometers in size. A micrometer, also known as a micron, is 1000 times smaller than a millimeter.
- 1 millimeter (mm) = 1000 micrometers (μm)
- 25,400 micrometers = 1 inch
Clays are made of minerals and form over long periods of time as a result of the gradual chemical weathering of rocks.
Chemical weathering is the decomposition of rocks due to chemical reactions that occur between the minerals in the rocks and water, acids and oxidation from environmental conditions. Most clay minerals are formed where rocks are in contact or were once in contact with water and air.
- Water: Water is the main agent of chemical weathering. Feldspar, one of the most abundant rock-forming minerals, chemically reacts with the many chemical compounds found in water to form clay.
- Acid: Water contains many weak acids such as carbonic acid which forms when carbon dioxide in the air mixes with rainwater. Sulfur dioxide and nitrogen gases also create acid rains that act as chemical weathering agents.
- Oxidation occurs when oxygen combines with other substance present in the rocks and creates compounds called oxides. Rust, for example, is iron oxide. When rocks are exposed to air and water, these oxides undergo oxidation, which weakens the rocks and causes them to break apart. Source: www.americangeosciences.org
As you can see in the picture of the clay cliffs of Aquinnah at Martha’s Vineyard, natural clays can come in many colors.
While color is often used to identify and differentiate clays, it is not very accurate. Illite, montmorillonite and kaolin clays all come in a variety of natural colors, but it is the structure of the individual clay minerals that makes them effective in differing ways.
The rainbow of clay colors available reflects the variety of unique minerals contained within the clay. Green and blue from ions of ferrous and magnesium as well as decomposed organic material. Yellow clays are rich in from ferric oxides and red clay color comes from ferrous and copper oxides. White clay is high in aluminum.
The mineral content is affected by . . .
- the soil composition of the area from which the clay was mined
- where and how deeply the clay was mined
- the type rocks from which it was derived
- chemical weathering
- the presence of organic matter and active enzymes
Buyer beware: Be sure that you are purchasing clay from a reputable source. Unfortunately, the increasing popularity of cosmetic clay has led to the creation of many very colorful “clay” products that are either not clays at all or are clays that are blended with natural or synthetic colorants.
Cosmetic Clays in Skin Care
Clays are classified by their unique mineral content and their crystalline structure. Their mineral content and physical structure, like color, depends on the place from which the clay is mined.
There are many different clays available for cosmetic use and due to their unique chemical makeup, each type of clay exhibits different properties and thus provides a different benefit to the skin.
Clays are usually a mixture of a variety of minerals with one or two minerals being predominant. Based on their mineralogical makeup there are three main types of clay families used for cosmetic purposes, Kaolinite, Illite, and Smectite (Montmorillonite).
Understand that there is no such thing as a “pure one mineral clay” found in nature. While clays are classified based on their major mineral components, all clays contain natural trace minerals that will differ depending on the areas from which they are mined. For example, Bentonite clay may contain a high percentage of Montmorillonite, Illite or Kaolin clays. Unfortunately, this leads to a lot of confusion in naming.
The Very Simple Science of Clay
The study of clay is a complex subject that soil chemists and other scientists dedicate their lives to research and understanding.
I am by no means a soil chemist but I have spent weeks researching the topic concerning the science behind the benefits of cosmetic clay.
To be honest, while there is a great deal of anecdotal information about the benefits of clay as well as descriptions of the types of cosmetic clay, there is little information and no scientific studies that I could find concerning exactly how clay works for the skin. I do believe that the “science” of clay, based on soil chemistry, may help explain.
There are two basic factors that affect how a certain clay works to cleanse and detoxify skin, its Cation-Exchange Capacity (CEC) and sorptive properties. I am not going to delve into the science of clay in this blog, but here is a very simple explanation.
Cation Exchange Capacity
The measure of the cation exchange capacity is mainly used in soil chemistry to study the ability of soil particles (part of which are clay) to hold and release plant nutrients. Clay and soil particles have a negative charge but when mixed with water the surface of this wet clay now has a positive charge due to its cation exchange capacity (CEC). This concept is extremely important in agriculture since it is a key determinant of soil fertility. But it can also explain how clay can interact with skin.
Cation Exchange Capacity, abbreviated CEC, measures the number of cations (positively charged ions) that can be retained on the negative surface of the clay and then can be exchanged with other positive ions (cations) when dissolved in a water-based solution.
Remember that opposites attract, so in order for the positively charged cations to bind to the surface, the clay needs to have a negative charge, to begin with. The higher the CEC, the higher the negative charge of the clay and the more cations it can hold. The CEC actually quantifies the ability of a clay to release cations.
For example, when mixed with water the negatively charged particles on the clay’s surface become bound to the positively-charged minerals (picture to the right) in the water. The theory is that since clay is made largely of minerals, these positively charged good minerals are then able to exchange with positively charged impurities in the surrounding area which are removed from your face as part of the clay, thus leaving good natural minerals behind on your skin.
While clays can be used as a dry powder, the properties of clays described become activated by water. This activation occurs when water is absorbed into the clay and the clay can then take on and release cations. (That is why the cation exchange capacity is important)
Sorptive properties describe the process by which one substance becomes attached to another.
For example, does the clay absorb other substances like a sponge, or does the clay adsorb which means it holds the substance on its surface like a magnet?
I hope this helps you understand why the addition of water is necessary to take advantage of the science of clay in the removal of impurities on the skin!
If all of this is still confusing there is a cute video on Cation Exchange that how soils interact with nutrients through cation exchange. Although it is geared toward soil and farming it is a good explanation.
Η Γη μας αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από μέταλλα και το ίδιο και ο πηλός. Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το να ανακαλύψουμε ότι η χρήση του πηλού ως φαρμάκου ανάγεται στην αυγή του πολιτισμού. Ακόμα και τα ζώα χρησιμοποιούν ενστικτωδώς λάσπη για να αποτρέψουν έντομα και ζωύφια, να προστατευτούν από τον υπερβολικό ήλιο και γενικά να θεραπεύσουν και να προστατεύσουν το δέρμα τους.
Οι άργιλοι και τα μεταλλεύματα αργίλου εξορύσσονται από την εποχή του λίθου και χρησιμοποιούνται στην περιποίηση ομορφιάς για εκατοντάδες χρόνια. Οι άργιλοι χρησιμοποιήθηκαν από τους ιθαγενείς Αμερικανούς ως φυσικός τρόπος για να καθαρίσουν, να καταπρανουν και να επουλώσουν το δέρμα και τις πληγές.
Οι άργιλοι έχουν την ικανότητα να κάνουν απολέπιση, να απορροφούν τα περιττά έλαια, να καθαρίζουν τη βρωμιά και τους ρύπους και να αναζωογονούν το δέρμα.
Η τακτική χρήση καθαρών καλλυντικών πηλών μπορεί να αφαιρέσει τα νεκρά κύτταρα του δέρματος, να αφαιρέσει τα υπολείμματα και τις ακαθαρσίες από τους πόρους, να βελτιώσει την κυκλοφορία και να επιφέρει μια ομαλή υγιή λάμψη στο δέρμα. Όταν συνδυάζονται με νερό, οι άργιλοι μπορούν να προσκολληθούν στις ακαθαρσίες και να τις αποβάλουν από το δέρμα και τα μαλλιά.
Τι είναι ο Πηλός;
Οι άργιλοι είναι ένα μαλακό, χαλαρό, γήινο υλικό που βρίσκεται κυρίως σε κοιτάσματα ορυκτού πηλού που βρίσκονται πάνω ή ακριβώς κάτω από την επιφάνεια της Γης. Οι άργιλοι έχουν πολύ μικρό μέγεθος σωματιδίων που είναι συνήθως μικρότερο από 2 μικρόμετρα σε μέγεθος. Ένα μικρόμετρο, γνωστό και ως μικρόν, είναι 1000 φορές μικρότερο από ένα χιλιοστό.
- 1 χιλιοστό (mm) = 1000 μικρόμετρα (μm)
- 25.400 μικρόμετρα = 1 ίντσα
Οι άργιλοι αποτελούνται από μέταλλα και σχηματίζονται για μεγάλα χρονικά διαστήματα ως αποτέλεσμα της σταδιακής χημικής διάβρωσης των πετρωμάτων.
Η χημική διάβρωση είναι η αποσύνθεση των πετρωμάτων λόγω χημικών αντιδράσεων που συμβαίνουν μεταξύ των ορυκτών στα πετρώματα και του νερού, οξέα και οξείδωση από τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Τα περισσότερα ορυκτά αργίλου σχηματίζονται εκεί που τα πετρώματα είναι σε επαφή ή κάποτε ήταν σε επαφή με νερό και αέρα.
- Νερό: Το νερό είναι ο κύριος παράγοντας της χημικής διάβρωσης. Το Feldspar, ένα από τα πιο άφθονα ορυκτά που σχηματίζουν βράχους, αντιδρά χημικά με τις πολλές χημικές ενώσεις που βρίσκονται στο νερό για να σχηματίσει πηλό.
- Οξύ: Το νερό περιέχει πολλά ασθενή οξέα όπως το ανθρακικό οξύ που σχηματίζεται όταν το διοξείδιο του άνθρακα στον αέρα αναμειγνύεται με το νερό της βροχής. Το διοξείδιο του θείου και τα αέρια αζώτου δημιουργούν επίσης όξινες βροχές που λειτουργούν ως χημικοί παράγοντες διάβρωσης.
- Η οξείδωση συμβαίνει όταν το οξυγόνο συνδυάζεται με άλλη ουσία που υπάρχει στα πετρώματα και δημιουργεί ενώσεις που ονομάζονται οξείδια. Η σκουριά, για παράδειγμα, είναι οξείδιο του σιδήρου. Όταν τα πετρώματα εκτίθενται στον αέρα και το νερό, αυτά τα οξείδια υφίστανται οξείδωση, η οποία αποδυναμώνει τα πετρώματα και τα κάνει να διαχωρίζονται. Πηγή: www . αμερικανικές επιστήμες . org
Ένα ουράνιο τόξο των χρωμάτων
Όπως μπορείτε να δείτε στην εικόνα των πήλινων βράχων της Aquinnah στο Martha’s Vineyard, οι φυσικοί πηλοί μπορούν να έρθουν σε πολλά χρώματα.
Ενώ το χρώμα χρησιμοποιείται συχνά για τον εντοπισμό και τη διαφοροποίηση των αργίλων, δεν είναι πολύ ακριβές. Οι άργιλοι Illite, montmorillonite και kaolin έρχονται σε ποικιλία φυσικών χρωμάτων, αλλά η δομή των μεμονωμένων ορυκτών αργίλου είναι που τους καθιστά αποτελεσματικούς με διαφορετικούς τρόπους.
Το ουράνιο τόξο των διαθέσιμων χρωμάτων αργίλου αντικατοπτρίζει την ποικιλία των μοναδικών ορυκτών που περιέχονται στον πηλό . Πράσινο και μπλε από ιόντα σιδήρου και μαγνησίου καθώς και οργανικό υλικό που έχει αποσυντεθεί. Οι κίτρινοι αργίλοι είναι πλούσιοι σε οξείδια του σιδήρου και το κόκκινο χρώμα αργίλου προέρχεται από οξείδια σιδήρου και χαλκού. Ο λευκός πηλός έχει υψηλή περιεκτικότητα σε αλουμίνιο.
Η περιεκτικότητα σε ανόργανα άλατα επηρεάζεται από. Το Το
- τη σύνθεση του εδάφους της περιοχής από την οποία εξορύχθηκε ο πηλός
- πού και πόσο βαθιά εξορύχθηκε ο πηλός
- τα είδη βράχων από τα οποία προήλθε
- χημικές καιρικές συνθήκες
- την παρουσία οργανικής ύλης και ενεργών ενζύμων
Αγοραστής προσοχή: Βεβαιωθείτε ότι αγοράζετε πηλό από αξιόπιστη πηγή . Δυστυχώς, η αυξανόμενη δημοτικότητα του καλλυντικού πηλού οδήγησε στη δημιουργία πολλών πολύχρωμων προϊόντων “πηλού” που είτε δεν είναι καθόλου άργιλοι είτε είναι άργιλοι που αναμειγνύονται με φυσικά ή συνθετικά χρώματα.
Καλλυντικά αργίλους στη φροντίδα του δέρματος
Οι άργιλοι ταξινομούνται από τη μοναδική περιεκτικότητά τους σε ορυκτά και την κρυσταλλική δομή τους. Η περιεκτικότητά τους σε ορυκτά και η φυσική δομή τους, όπως το χρώμα, εξαρτώνται από τον τόπο από τον οποίο εξορύσσεται ο πηλός.
Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί άργιλοι που διατίθενται για καλλυντική χρήση και λόγω της μοναδικής χημικής σύνθεσής τους, κάθε τύπος πηλού παρουσιάζει διαφορετικές ιδιότητες και έτσι παρέχει διαφορετικό όφελος στο δέρμα.
Οι άργιλοι είναι συνήθως ένα μείγμα από μια ποικιλία ορυκτών με ένα ή δύο ορυκτά να είναι κυρίαρχα. Με βάση τις ορυκτολογικές μακιγιάζ τους υπάρχουν τρεις κύριοι τύποι οικογενειών αργίλου που χρησιμοποιείται για καλλυντικούς σκοπούς, καολινίτη, ιλλίτη, και σμηκτίτη (μοντμοριλλονίτη).
Κατανοήστε ότι δεν υπάρχει κάτι σαν «καθαρός ορυκτός πηλός» που βρίσκεται στη φύση. Ενώ οι άργιλοι ταξινομούνται με βάση τα κύρια ορυκτά συστατικά τους, όλοι οι αργίλοι περιέχουν φυσικά ιχνοστοιχεία που θα διαφέρουν ανάλογα με τις περιοχές από τις οποίες εξορύσσονται. Για παράδειγμα, ο πηλός μπεντονίτη μπορεί να περιέχει υψηλό ποσοστό πηλών Μοντμοριλονίτη , Ιλίτη ή Καολίνης . Δυστυχώς, αυτό οδηγεί σε μεγάλη σύγχυση στην ονομασία.
Η πολύ απλή επιστήμη του πηλού
Η μελέτη του πηλού είναι ένα πολύπλοκο θέμα που οι χημικοί του εδάφους και άλλοι επιστήμονες αφιερώνουν τη ζωή τους στην έρευνα και την κατανόηση.
Δεν είμαι σε καμία περίπτωση χημικός του εδάφους, αλλά έχω περάσει εβδομάδες ερευνώντας το θέμα σχετικά με την επιστήμη πίσω από τα οφέλη του καλλυντικού πηλού.
Για να είμαι ειλικρινής, ενώ υπάρχουν πολλές ανέκδοτες πληροφορίες σχετικά με τα οφέλη του πηλού καθώς και περιγραφές των τύπων καλλυντικών αργίλου, υπάρχουν λίγες πληροφορίες και καμία επιστημονική μελέτη που θα μπορούσα να βρω σχετικά με το πώς ακριβώς λειτουργεί ο πηλός για το δέρμα. Πιστεύω ότι η “επιστήμη” του πηλού, βασισμένη στη χημεία του εδάφους, μπορεί να βοηθήσει στην εξήγηση.
Υπάρχουν δύο βασικοί παράγοντες που επηρεάζουν τον τρόπο λειτουργίας ενός συγκεκριμένου πηλού για τον καθαρισμό και την απομάκρυνση των ακαθαρσιών από το δέρμα, η ικανότητα ανταλλαγής κατιόντων (CEC) και οι απορροφητικές του ιδιότητες. Δεν πρόκειται να εμβαθύνω στην επιστήμη του πηλού σε αυτό το ιστολόγιο, αλλά εδώ είναι μια πολύ απλή εξήγηση.
Ικανότητα ανταλλαγής κατιόντων
Το μέτρο της ικανότητας ανταλλαγής κατιόντων χρησιμοποιείται κυρίως στη χημεία του εδάφους για τη μελέτη της ικανότητας των σωματιδίων του εδάφους (μέρος των οποίων είναι ο πηλός) να συγκρατούν και να απελευθερώνουν θρεπτικά συστατικά των φυτών. Τα σωματίδια αργίλου και εδάφους έχουν αρνητικό φορτίο αλλά όταν αναμειγνύεται με νερό η επιφάνεια αυτού του υγρού πηλού έχει τώρα θετικό φορτίο λόγω της ικανότητας ανταλλαγής κατιόντων (CEC). Αυτή η έννοια είναι εξαιρετικά σημαντική στη γεωργία, καθώς αποτελεί βασικό καθοριστικό παράγοντα της γονιμότητας του εδάφους. Αλλά μπορεί επίσης να εξηγήσει πώς ο πηλός μπορεί να αλληλεπιδράσει με το δέρμα.
Η ικανότητα ανταλλαγής κατιόντων, συντομογραφία CEC, μετρά τον αριθμό των κατιόντων (θετικά φορτισμένα ιόντα) που μπορούν να διατηρηθούν στην αρνητική επιφάνεια του πηλού και στη συνέχεια μπορούν να ανταλλαχθούν με άλλα θετικά ιόντα (κατιόντα) όταν διαλυθούν σε διάλυμα με βάση το νερό.
Θυμηθείτε ότι τα αντίθετα έλκονται, οπότε για να συνδεθούν τα θετικά φορτισμένα κατιόντα στην επιφάνεια, ο πηλός πρέπει να έχει ένα αρνητικό φορτίο, αρχικά. Όσο υψηλότερη είναι η CEC, τόσο υψηλότερο είναι το αρνητικό φορτίο του πηλού και τόσο περισσότερα κατιόντα μπορεί να συγκρατήσει. Το CEC στην πραγματικότητα ποσοτικοποιεί την ικανότητα ενός πηλού να απελευθερώνει κατιόντα.
Για παράδειγμα, όταν αναμειγνύονται με νερό, τα αρνητικά φορτισμένα σωματίδια στην επιφάνεια του πηλού δεσμεύονται με τα θετικά φορτισμένα ορυκτά (εικόνα στα δεξιά) στο νερό . Η θεωρία είναι ότι δεδομένου ότι ο πηλός αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από μέταλλα, αυτά τα θετικά φορτισμένα καλά ορυκτά μπορούν στη συνέχεια να ανταλλάξουν με θετικά φορτισμένες ακαθαρσίες στη γύρω περιοχή που αφαιρούνται από το πρόσωπό σας ως μέρος του πηλού, αφήνοντας έτσι καλά φυσικά ορυκτά πίσω σας. δέρμα.
Ενώ οι άργιλοι μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως ξηρή σκόνη, οι ιδιότητες των πηλών που περιγράφονται ενεργοποιούνται με νερό. Αυτή η ενεργοποίηση συμβαίνει όταν το νερό απορροφάται στον πηλό και ο πηλός μπορεί στη συνέχεια να αναλάβει και να απελευθερώσει κατιόντα. (Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ικανότητα ανταλλαγής κατιόντων είναι σημαντική)
Οι ιδιότητες απορρόφησης περιγράφουν τη διαδικασία κατά την οποία μια ουσία συνδέεται με μια άλλη.
Για παράδειγμα, ο πηλός απορροφά άλλες ουσίες όπως ένα σφουγγάρι ή ο πηλός προσροφάται που σημαίνει ότι συγκρατεί την ουσία στην επιφάνειά του σαν μαγνήτης;
Ελπίζω αυτό να σας βοηθήσει να καταλάβετε γιατί η προσθήκη νερού είναι απαραίτητη για να επωφεληθείτε από την επιστήμη του πηλού στην απομάκρυνση των ακαθαρσιών στο δέρμα!
Αν όλα αυτά εξακολουθούν να είναι συγκεχυμένα, υπάρχει ένα χαριτωμένο βίντεο στο Cation Exchange που δείχνει πώς τα εδάφη αλληλεπιδρούν με τα θρεπτικά συστατικά μέσω της ανταλλαγής κατιόντων. Αν και προσανατολίζεται προς το έδαφος και τη γεωργία είναι μια καλή εξήγηση.
